อาฟเตอร์สุข

31 ธันวาคม 2562

ปีนี้จะหมดอายุในอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วเรายังสับสนอยู่เลยว่าปีนี้มัน 2561 หรือ 2562 จนต้องแหงนดูปฏิทินให้แน่ใจ ซึ่งพอแน่ใจแล้วเราต้องเปลี่ยนไปจำปี 2563 แทน

ยังมีชีวิตอยู่นะ

ขณะที่อัปบล็อกเรายังมีลมหายใจและยังต้องใช้ชีวิตต่อไปในปีหน้า นี่แหละเป้าหมาย (ทั้งของปีที่ผ่านๆ มาและปีต่อๆ ไป) ยิ่งโตยิ่งรู้ว่าแค่ใช้ชีวิตแต่ละวันช่างยากเหลือเกิน อยากไม่ยินร้ายยินดีให้เก่งกว่านี้ ไม่ใช่ว่าจะหนีทุกข์ ปฏิเสธสุข แต่ไม่อยากสุดกับความรู้สึกใดๆ พอสุขมากรู้สึกว่าเครียดที่จะต้องมาลุ้นว่าอะไรจะตามมา ไม่ได้กลัวความสุขนะ แต่ระแวงอาฟเตอร์สุข

ชีวิตตอนสุขน่ะมันดี เป็นความรู้สึกที่มนุษย์ทุกคนควรได้รับไม่ว่ากับเรื่องในแง่มุมใด จากอะไรใหญ่หรือน้อยก็ตาม แต่ชีวิตหลังความสุขนี่แหละที่ทำให้เราอยู่ยาก ทั้งโหยหา ทั้งต้องการมากขึ้น ทั้งทำให้เราเกลียดกลัวความทุกข์มากขึ้น ทั้งที่จริงแล้วความทุกข์นี่แหละที่เป็นอาจารย์ใหญ่ เป็นผู้ทำให้เราเติบโต เราก้าวพลาดแต่เราก็ได้รู้ว่าก้าวแบบไหนถึงพลาด มันทำให้เราเจ็บ ทำให้เราปวด ขณะเดียวกันเราได้รู้ว่าอะไรที่ทำให้เราต้องทรมาณ หลายครั้งเราจึงจดจำทุกข์ เรื่องแย่ ความเศร้าได้แม่นกว่าเรื่องดีเสียอีก

ถึงจะทำเหมือนเข้าใจ แต่ถ้าเลือกได้ ไม่มีใครอยากทุกข์หรอกนะ อยากมีแค่วันธรรมดาที่ผ่านมาและผ่านไป ไม่ต้องมีอะไร เรื่องใดๆ ให้จำให้เก็บมากนักก็ได้ แค่อย่าทรมาณกันนักเลย

ไม่น่าเชื่อว่าอายุปูนนี้แล้วยังมีอุปสรรค เรื่องเศร้า ความทุกข์รูปแบบต่างๆ มาให้รับมืออยู่เลย แถมจัดการได้ไม่ดีเสียด้วย จะว่าไปพวกเราเหมือนตัวละครที่อยู่ในเกม ถูกกำหนดให้ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ นานาไม่หยุดยั้ง ผ่านด่านนี้ได้ เป็นผู้ชนะ แต่พักไม่ได้ ต้องเริ่มต้นใหม่ด่านแล้วด่านเล่า จนกว่าเกมจะจบ

คำว่า Game Over ขึ้นมาเมื่อไหร่หมายความว่าเราจะได้ไปพักแล้ว แบบนี้หรือเปล่านะ หลายๆ คนจึงเลือกที่จะไม่สู้ เลือกที่จะแพ้ (แม้แต่เราด้วย) เพราะรู้ว่าปลายทางมันจะเป็นแบบนี้

ว่าจะบันทึกไว้แบบไม่เครียดแต่เหมือนจะเครียดเชียว เอาเป็นว่าลาก่อนนะปีนี้ ขอต้อนรับปีหน้าที่ใกล้จะมาในอีกไม่กี่ชั่วโมง

Goodbye my 2019