ใต้ร่มมะม่วง

ในบ่ายวันหนึ่งของเดือนเมษายน
ที่คงไม่ต้องบรรยายให้มันมากความว่าอากาศจะร้อนแทบตายเพียงใด
หญิงสาวหยิบหนังสือเล่มใหม่ออกจากบ้านเพื่อมานอนอ่านที่เปลใต้ต้นมะม่วง
จริงอยู่, ที่มันเป็นเวลาบ่าย
จริงอยู่, ที่มันเป็นวันในเดือนเมษายน

แต่
ความเย้ายวนของเปลญวนใต้ร่มมะม่วงนี้ก็ไม่อาจะสกัดกั้นความต้องการของเธอได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ลมอ่อนๆ ที่พัดโชยมาไม่ทิ้งระยะนั้น คล้ายเป็นของขวัญสุดพิเศษของฤดูกาล

ในความอบอ้าว ยังมีความเย็นฉ่ำ
ในยามบ่าย ก็ยังมีความสบายจากการแกว่งไกวเปลญวนเบาๆ

ขณะที่้หญิงสาวจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือ และเพลิดเพลินอยู่กับสายลมนั้น พลันเธอสะดุ้งตกใจเพราะบางสิ่งตกมากระทบร่างกาย
ในยามนั้น, ยามที่เธอทอดร่างอยู่บนเปล และแหงนหน้าใต้ร่มมะม่วง เธอรู้ว่าคงไม่มีอะไรที่จะตกลงมาได้นอกจากลูกมะม่วง เพราะถ้าหากเป็นแค่ใบ สัมผัสของมันไม่อาจทำเธอตกใจหรือทำให้ร่างกายเธอรู้สึกถึงความเจ็บได้เท่านี้ หรือหากจะเป็นก้านกิ่งก็คงทำให้เธอเจ็บมากกว่าที่รู้สึกอยู่

มันคือลูกมะม่วงจริงๆ เมื่อเธอก้มลงไปมองที่พื้น
เธอบอกตัวเองว่า “โชคดีที่ไม่โดนหัว”
เธอได้บอกกับตัวเองว่าเธอโชคดี

หญิงสาวคิดเช่นนั้น
ในเมื่อเธอนอนอยู่ใต้ต้นมะม่วง เธอก็คงต้องเสี่ยงกับการโดนส่วนใดส่วนหนึ่งของต้นมะม่วงร่วงลงมาถูกเนื้อต้องตัว ถ้าโชคดีกว่านั้นมะม่วงที่ร่วงลงมาก็อาจไม่โดนร่างเธอ แต่เสียง “ตุ้บ” ของมันทันทีที่กระทบพื้นคงทำให้เธอสะดุ้งไม่แพ้กัน

บางทีชีวิตอาจเป็นแบบนี้
ในช่วงที่หญิงสาวอาจกำลังเพลิน มีความสุขอยู่ ก็อาจมีเรื่องเข้ามาขัดจังหวะ และทำให้เสียอารมณ์ ขึ้นอยู่กับว่าไอ้สิ่งที่เข้ามาขัดความสุขนั้นมันมีขนาด หรือความรุนแรงระดับไหน

ถ้าื่สิ่งที่หญิงสาวเลือกมันมีความเสี่ยงมากเธอก็ต้องมาชั่งน้ำหนักเปรียบเทียบกับความสุขที่ได้รับกลับมาว่า เธอยินดีจะเสี่ยงนอนอ่านหนังสือใต้ต้นมะม่วงเพื่อรับลมเย็นๆ ต่อไป หรือจะปิดหนังสือ ลุกออกจากเปลแล้วไปหาอะไรอย่างอื่นทำ หรือบางทีแค่เปลี่ยนที่อ่านหนังสือ

ชีวิตก็น่าจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า
หญิงสาวก็ไม่แน่ใจ รู้แค่ว่าลมที่กำลังพัดอยู่นี่ทำให้หนังตาเธอหย่อนจนไม่สามารถลุกออกจากเปลใต้ต้นมะม่วงได้ในเวลานี้

Under the Mango Tree

One April afternoon,
where no words are needed to describe how hot it is,
a girl brings her new book outdoor with her to read in a hammock under the mango tree.
True, that it’s still a sunny afternoon.
True, that it’s a day in April.

But
she just can’t resist the urge and temptation of the hammock under this mango tree,
especially when a gentle breeze slowly whiffles – just like a special gift of the season.

Even in the heat, there’s still some cool to be felt.
Even in the afternoon, there’s still some coziness from a swaying hammock.

While the girl’s having her attention fixed to the little letters in her hand and enjoying the cool breeze, she’s a certain object surprisingly falls onto her body.

At that moment, when she’s lying in the hammock with her face upward the big tree, she knows it can’t just be anything else beside the fruit of mango for had it been just a leaf she wouldn’t have felt the weight as much, or had it been the branch she would have hurt much more.

It is in fact a mango when she looks down to the ground.
She says to herself “Lucky it missed my head”
She tells herself that she’s lucky

The girl thinks so
because if she lies under the mango tree, she risks having some parts of the mango tree fall on her. It would have been luckier if the fallen mango missed her completely but the thudding noise of it hitting the ground would have surprised her nonetheless.

Perhaps such is the way of life.
While the girl were enjoying herself, there may be something to disrupt her joy and upset her – depending on the degree of such disruption.

And while what she chooses to do may come with a risk, by weighing the happiness she would get in return she will know if she should keep reading under the mango tree and have the wind graze past her or she should close her book and do something else – or just move to read somewhere else.

Perhaps such is the way of life.
The girl is not so sure. She only knows that the wind that’s blowing is making her eyes too heavy to get up from the hammock under this mango tree right now.

ขอสอง

เคยคิดอยู่ในใจเงียบๆ มานานแล้วว่าอยากเขียนบล็อกเป็นภาษาอังกฤษ
แต่จนใจที่ระบบการคิด และความสามารถด้านการเขียนยังไม่สามารถทำได้โดยสะดวก

จริงๆ มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรมาก, นอกจากความสามารถส่วนบุคคลนั่นเอง เพราะลำพังแค่การจะฟังจะพูดก็ว่าแย่แล้ว การจะถึงขั้นเขียนให้คนอื่น (จริงๆ น่าจะหมายถึงชาวต่างชาติ) อ่านรู้เรื่อง แถมต้ิองตรงใจตัวเอง และภาษาสละสลวยด้วยแล้ว ไม่ต้องพูดถึง

แล้วอยู่ๆ
ความคิดที่ซ่อนอยู่ก็มีคนกระทุ้งมันขึ้นมา
กระทุ้งซะจนเกิดประกายวูบๆ วิ้งๆ วาบๆ ขึ้นมาจนเป็นภาพที่ชัดเจน

“เฮ้ย!
เราทำบล็อกสองภาษาได้นี่หว่า
ก็ถ้าเราถนัดแค่ภาษาไทย ก็ให้คนถนัดภาษาอังกฤษเขียนให้แค่นั้นเอง”

บางคนที่รู้ก็ยินดีและยุยงให้ทำ
แต่บ้างก็ท้วงว่า “ทำไมไม่ลองเขียนเองซะล่ะ”

ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำเอง
แต่คิดว่าในระยะทดลองออกอากาศสองภาษานี้ น่าจะให้คนที่ถนัดกว่ากรุยที่ทางให้เราเสียหน่อย
หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที

ก็เอาเป็นว่าขอแจ้งเรื่องดีๆ ของตัวเองให้นัก (อัพ) บล็อกเพื่อนบ้าน รวมถึงคนที่ผ่านมาผ่านไปได้ทราบเอาไว้ ณ ที่นี้ และเหนืออื่นใดขอขอบคุณ น้องคนนั้น ที่รับคำอย่างง่ายๆ และเร็วทันใจสมกับที่รู้จักกันอย่างพอดี

…

Make it a double!

A thought to blog in English has been on my mind for a while now,
but for some reason I’ve always found myself still reluctant to do so.

Actually it’s quite a simple reason – me feeling my English is not good enough to express my thoughts to others (meaning foreigners) the way I really want.

Then suddenly,
someone has dug out this buried thought of mine
– so much that it became a clear vision in my mind.

“Hey!
I can do a bilingual blog.
If, by myself, I’m limited to blog only in Thai, I can just find someone to write for me in English.”

After telling people about the idea, some totally supports it,
while some questions why I wouldn’t do it myself.

Not that I didn’t want to,
but during this “trial” period I should let someone who’s more adept do the trailblazing job
then we’ll see where that takes me.

For now, just let me break this good news to my blogger neighbors and all of you who have been passing by. And above all I want to thank this fellow who so easily and quickly agreed to this idea of mine – just like I knew he would.

(Translator’s note: It’s been a while for me to blog and definitely my first time to translate-blog for others. So far I’m enjoying it and personally think it’s a great idea. My only concern is that I may not be able to capture every beauty and emotion in her words like she intends to and I apologize for that. Congratulations to p’Jeab for broadening her words to a new group of readers.)