38

สำหรับเรา
ชีวิตเดินทางถึงครึ่งชีวิต ครึ่งทาง เข้ากลางคนตั้งแต่ 30
ไม่ได้อยากมีอายุยืน ไม่ได้อยากอยู่ยาว เลยรู้สึกว่าพออายุ 30 แล้วมันถึงจุดที่อยากหยุดทุกสิ่ง แม้รู้ดีว่าเราหยุดอะไรไม่ได้หรอกแม้กระทั่งลมหายใจของตัวเอง ที่ผ่านมา ที่ทำได้คือใช้ชีวิตต่อ

อีกไม่กี่อึดปีก็จะ 40 แล้ว
ไม่ได้มองล่วงหน้าไปไกล แต่คิดว่าถ้าถึงวันที่ได้อยู่จน 40 จริง ๆ ก็คงยิ่งรู้สึกมากกว่าวันนี้ คือ ไม่มีเป้าหมายยิ่งกว่า หมดแรงจูงใจยิ่งกว่า ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ยิ่งกว่า อย่างไรก็ตาม ไม่ได้คิดว่ามันแห้งเหี่ยวหรืออะไรมากหรอก ระหว่างทางมันก็ยังมีเรื่องดี ๆ เรื่องสนุก ๆ เรื่องตื่นเต้นให้พอเป็นสีสันอยู่บ้าง

สำหรับวันนี้ ปีนี้ที่พาตัวเองรอดมาจนได้บันทึกเรื่องราวอีกปี
ก็คงใช้ชีวิตต่อไป เราถูกเลือกให้อยู่ก็ต้องอยู่ อยู่ไปแบบนี้แหละนะ แบบนี้อาจจะไม่ได้สุขสม หรืออาจไม่ได้แยแสอะไรมากมายเหมือนแต่ก่อน แต่จะพยายามไม่ทุกข์เยอะ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เป็นคนชอบร้ายกับตัวเองเสมอ สิ่งที่เขียนตอนนี้จึงเหมือนทำสัญญาใจกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บ จะพยายามไม่ร้ายกับตัวเองมากเหมือนเมื่อก่อน มีเพื่อนเคยบอกว่าจริง ๆ แค่เราปรับมุมคิดเสียหน่อย ชีวิตเราจะดีมาก เรารู้ เราเข้าใจ เราเองก็พยายามเรื่อยมา แต่เราดันเป็นของเราแบบนี้ ขมขื่นและเกลียดตัวเองเหมือนกัน แต่จากนี้จะพยายามให้มากขึ้น มากขึ้น

 

อย่างน้อยวันนี้เราก็ยิ้มให้ตัวเองเยอะมาก ๆ
สุขสันต์วันเกิดนะ