ย้อนคืน

กฎข้อหนึ่งของการที่จะย้ำว่าเราแก่แล้ว นั่นคือ “เล่าความหลัง”
ไอ้การจะเล่าความหลังได้มันก็ต้องเล่ากับคนที่เป็นความหลังด้วยกันนี่แหละ
แต่โอกาสที่จะได้มาเจอคนในความหลังมันก็ยากขึ้นทุกวัน

ยากแต่ไม่ใช่ว่าไม่มี
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเราได้รับโอกาสนั้น
เมื่อเพื่อนคนหนึ่งจัดงานแต่งงาน เพื่อนที่พอจะว่างก็ไปรวมตัวกัน
แม้เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ 1 วัน 1 คืน แต่มันก็มากพอที่ทำให้พวกเราได้มาเล่าความหลัง
และสร้างความทรงจำใหม่เพื่อตุนไว้เป็นความหลังให้นั่งคิดอย่างมีความสุขในวันต่อไป

ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่มาเจอกัน
ขอบคุณที่ขยันสร้างรอยยิ้ม ผลิตเสียงหัวเราะไม่หยุดไม่หย่อน
ขอบคุณที่เป็นตัวเองโดยไม่ต้องเกรงใจกันและกัน

ขอบคุณที่มาร่วมสร้างความทรงจำด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง

37

อายุ 37 ปีมาสองสามวันแล้ว
ไม่รู้สึกกลัว กังวล หรืออะไรนัก
เหมือนอย่างที่เราเขียนไว้ในเฟซบุ๊กเมื่อตอนวันเกิดเราแหละว่า

“Hello 37
อายุปูนนี้แล้ว
ชีวิตเดินทางมาไกลจนยินดียินร้ายกับสิ่งต่างๆ น้อยลงเรื่อยๆ…”

ชีวิตก็เท่านี้
เราเดินมาไกลเหมือนกันนะ
ทั้งในแง่ระยะเวลาของการใช้ชีวิต
รวมถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

มีทั้งเรื่องที่คิดว่าเสียใจอย่างสุดๆ ณ เวลานั้น
หรือเรื่องที่ทำให้มีความสุขอย่างมาก เมื่อได้กลับมานึกถึง

แต่เราจับคว้าอะไรไว้กับตัวไม่ได้เลย
แม้แต่ความทรงจำ วันหนึ่งมันจะเลือนหายไป

ทำวันทุกวันที่ยังตื่นขึ้นมาให้ดีที่สุดก็แล้วกันนะ