30 ธันวาคม

จวนเจียนจะผลัดปีและเกือบๆ จะไม่ได้เขียนบล็อกส่งท้ายปี
คิดไม่ออกว่าจะสรุปเรื่องราวของปีนี้ยังไง ทั้งด้วยเหตุผลที่ว่าชีวิตเรามันเดิมๆ ไม่มีเรื่องขึ้นสุดลงสุดให้ระลึกนึกย้อน การปล่อยผ่านก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้จดจำอะไรไม่ค่อยได้ จะค่อยๆ นึก ค่อยๆ บันทึกไปละกัน

ปีที่ผ่านไปเร็ว
เราว่าปีนี้ผ่านไปรวดเร็วซึ่งก็ดีแล้ว มันผ่านไปชนิดที่เหมือนเวลาทะลุผ่านร่างเราไป หลายคนบอกว่าถ้ามีความสุขจะรู้สึกว่าเวลาผ่านไปไว แต่เราคิดว่าไม่ใช่ความสุขหรอกที่ทำให้ปีนี้ของเราไหลไปอย่างไม่อ้อยอิ่ง น่าจะเป็นเพราะเราไม่ได้สนใจที่จะรอคอยหรือคาดหวังอะไรกับชีวิตแล้วต่างหาก รู้แค่ตื่นมาทำอย่างนี้ ก่อนนอนทำอย่างนี้ มันหมดวันอย่างเร็วเหลือเกิน

ไม่ได้ปิดเฟซบุ๊ก
จริงๆ มีหลายครั้งที่อยากปิดเฟซบุ๊กแล้วหายๆ ไป แต่ทำไม่ได้ด้วยเหตุผลบางอย่างที่่จะเล่าให้ฟังทีหลัง เมื่อไม่ได้ปิดก็เลือกที่ปิดซ่อนการมองเห็นเรื่องราวของหลายๆ คน อาจจะไม่ได้ทำให้สบายใจขึ้นมากนักแต่พอจะลดความหงุดหงิด กดดันตัวเองได้ค่อนข้างดี

ช่างเขา
รู้สึกว่าสนใจสิ่งที่คนอื่นคิดกับตัวเราน้อยลง ใช้คำว่าช่างแม่ง ช่างมัน ช่างเขาได้เก่งขึ้น เรียกว่าใส่ใจเรื่องเพื่อน คนรอบตัวน้อยลงไหม ขอใช้คำว่าพยายามที่จะไม่สนใจคนที่ไม่สนใจเราหรือไม่มีผลต่อชีวิตเราก็แล้วกันนะ เมื่อก่อนมักจะคิดว่าคนนี้จะคิดกับเรายังไง จะรู้สึกแบบไหนกับเราจนเหนื่อย เครียด กดดัน แต่ปีนี้คือ…เออ แล้วไงล่ะ ช่าง!

จิตล่ม
มีช่วงวิกฤตใจอยู่บ่อยครั้ง แต่มีครั้งหนึ่งที่รุนแรงเรื้อรังถึงขั้นจิตวิญญาณชำรุด ไม่อยากอยู่ เกลียดตัวเอง เบื่อ เหนื่อย หมดพลัง หมดทุกอย่าง คิดว่ามันยังไม่หายขาดแค่ทุเลา แต่มีบางอย่างที่เยียวยาให้แต่ละวันผ่านพ้นไปได้

ติ่ง
กลายร่างเป็นแฟนคลับศิลปินมาราวๆ 8-9 เดือน เป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับชีวิตในวัยที่เกือบหลัก 4 มีความจริงจังในการติ่ง มีความสุขในโลกของติ่ง ได้พูดคุยกับคนที่สนใจคนเดียวกัน ได้ถอยห่างจากเฟซบุ๊กเพราะติดทวิตเตอร์ยิ่งกว่าเก่า และนี่คือเหตุผลที่ยังปิดเฟซบุ๊กไม่ได้ เอาไว้รอดูไลฟ์นั่นเอง การได้ติดตาม สนับสนุนศิลปินคนนี้เป็นเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มชื่น ทำให้ชีวิตสดใส มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเพราะคนๆ นี้ มันคือสิ่งดีงามของชีวิตเราในปีนี้เลย เป็นยาที่เราเสพเพื่อผ่านพ้นแต่ละวัน

ห่างหมอ
การกินยาสัปดาห์ละ 3 เม็ดต่อเนื่องทำให้รูมาตอยด์ไม่ค่อยแผลงฤทธิ์ ทำให้หมอบอกว่าควรจะพบกันแค่ปีละ 2 ครั้งก็พอ จากเดิม 3-4 เดือนครั้ง ล่าสุดหมอบอกว่า 5-6 เดือนค่อยเจอกันที หมอเกริ่นๆ ว่าผลเลือดดีมากบางคนถึงกับหายขาด เราไม่ได้หวังสูงหวังไกล แค่มันไม่ทำให้เราเจ็บปวดทรมาณก็พอใจแล้ว

ไปไหนต่อไหน
เหมือนจะเงียบๆ เก็บตัวเก็บใจแต่มีโอกาสได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ปีนี้ไปไต้หวัน (พรุ่งนี้กำลังจะเป็นครั้งที่ 2) และไปมัณฑะเลย์มาด้วย ขอบคุณใครบ้างคนที่เปิดโอกาส ชักชวนและสนับสนุนอย่างดี

39 สุดท้าย
ปีหน้าอายุจะเข้าเลข 4 แล้ว ไม่ตื่นเต้นอะไร แค่รู้สึกว่าเออมาไกลแล้ว อยากพอแล้วได้ไหม

หนี้
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลของการมีชีวิตอยู่

 

 

บ๊ายบายปี 2560
คิดว่าคงได้พบกันใหม่ปีหน้า 🙂