ก่อนปีใหม่

วันนี้เป็นวันที่ดี,

31 ธันวาคม 2552

ทั้งๆ ที่เป็นแค่หนึ่งวันธรรมดาที่เราตื่นสายและไม่ได้มีเรื่องดีๆ หรือมีอะไรพิเศษเกิดขึ้นเลย

แต่เราก็ยังรู้สึกว่าวันนี้เป็นดีๆ ที่ชีวิตควรจดจำและเราควรบันทึกมันเอาไว้

แม้ว่าท้องฟ้าจะครึ้มด้วยกลุ่มเมฆสีเทา และมีสายฝนโปรปรายในฤดูที่่มันควรจะเย็นหนาว

เหล่านั้นก็เถอะ,

ยังไงวันนี้ก็เป็นวันที่ดี…เรายินดีที่จะเรียกมันอย่างนั้น

ปีนี้ที่ผ่านมา,

ก็คล้ายกับหลายๆ ปีที่ผ่านหน้าเราไปแล้ว

คือ มีทั้งเรื่องดี เรื่องทุกข์ เรื่องสุข เรื่องเศร้า เรื่องน่าจำ เรื่องอยากลืม

แล้วก็เดาเอาว่าปีใหม่ที่กำลังจะเข้ามาแทนที่ก็คงไม่ต่างไปจากนี้เท่าไหร่นัก

ดังนั้น,

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะ

ไม่ว่าจะอย่างไรชีวิตเราของก็ต้องดำเนินต่อไป

…

วันนี้

ขอให้คนที่ได้ผ่านเข้ามาอ่าน

ได้ใช้ชีวิตเต็มที่อย่างที่ได้ตั้งใจและอยากทำ

ชีวิตมันสั้นนักสั้นหนา เราจะจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ถ้าอยากทำแล้วไม่เดือดร้อนใคร ไม่เดือดร้อนใจก็จงตัดสินใจ

ขอให้ท้องฟ้าของปีเสือผ่องใสทักทายเราทุกคนอย่างเต็มที่เสียที

.

.

.

สวัสดีก่อนปีใหม่ค่ะ

หนึ่งวันหนึ่ง

จ่อมอยู่คนเดียวในห้อง 502 มาหลายวันติดกัน

ไม่อยากให้จิตใจตัวเองเฉาเหี่ยวคารัง

เมื่อวานเลยนั่งรถเมล์ชิลๆ ที่ติดตายอยู่ที่ประตูน้ำเกือบสองชั่วโมงไปลงผ่านฟ้า

ทั้งที่ถ้าจะนั่งเรือไปเลยก็ได้…แต่ไม่อยากรีบขนาดนั้น

เวลาของเราไม่ได้เป็นเงินเป็นทองอีกต่อไปแล้ว

เดินเรื่อยๆ เอื่อยๆ ขึ้นบันไดไป

แหงนหน้ามองดูท้องฟ้า ก้มหน้ามองดูสิ่งปลูกสร้าง

และใจลอยคิดถึงใครต่อใครหลายคน…มันอาจจะดีกว่าถ้าเราไม่ได้มาคนเดียว

แต่ใช้ว่าการมาลำพังจะไม่มีอะไรดีเลย,

เพราะอย่างน้อยการที่ได้มาก็ทำให้เราได้รู้ได้เห็นว่าเรามีผู้คนที่เราสามารถระลึกนึกถึงมากน้อยเพียงใด

ใช้เวลาไม่มาก

ใช้เงินไม่เยอะ

แค่นี้เราก็ได้เห็นอะไรต่อมิอะไร ได้ทำอะไรต่อมิอะไรเล็กๆ น้อยๆ แล้ว

ลงจากภูเขาทอง,

เดินเตร่มารอรถเมล์ที่ราชดำเนิน แล้วก็เลือกสาย 47 ไปลงสุดสายที่ท่าเตียน

จากนั้นก็เดินเร็วๆ เพราะท้องร้อง ตั้งใจจะหาของอร่อยๆ กินที่ท่าพระจันทร์

แล้วเท้าก็ไปหยุดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ สั่งมันทั้งสด ทั้งเปื่อย กลั้วคอด้วยน้ำมะตูมเย็นๆ

ท้องอิ่มแต่ปากยัง

ซื้อเนื้อและปูทอดติดมือไปแถวพระอาทิตย์

…

คนที่พระอาทิตย์ไม่ยอมให้ท้องมีพื้นที่เหลือ

สั้งโน่นนี่มาให้กินอย่างไม่รู้จักคำว่า “พอ“

จากความตั้งใจเล็กๆ ที่จะอยู่ไม่นาน เลยเถิดไปหลังเที่ยงคืนโน่น

ทั้งพี่ช้าง พี่เสือดาหน้ากันลงคอไปนักต่อนัก

ปิดทริป “หนึ่งวันหนึ่ง” ด้วยการไปเดินดูข้าวของที่สนามหลวง

ตื่นตาแม้ว่าตาจะปิดมิปิดแหล่

ปวดขาแต่ก็ยังก้าวดูของไปเรื่อย

กว่าจะถึงบ้าน…ก็เกือบตาย

แต่เป็นหนึ่งวันที่ดีอีกวันนะ

บางอย่างทดแทนไม่ได้

มีของหลายๆ อย่างบนโลกนี้ที่ถูกคิดค้น และถูกนำมาใช้เพื่อทดแทนของบางอย่าง

ของหลายๆ อย่างที่นำมาใช้ทดแทนนี้ อาจจะด้วยหลายๆ เหตุผล อาจเป็นเพราะของเก่าเสื่อมประสิทธิภาพ, เหตุผลทางด้านต้นทุน-ราคา, ความสะดวกและประหยัดเวลา ฯลฯ

เราจึงมีกล้องถ่ายรูปดิจิตอลติดมือกันแทบทุกคน

หลายๆ คนเริ่มหันมาใช้พลังงานทางเลือกแทนการใช้น้ำมัน

บางคนไม่กินเนื้อสัตว์แต่หันมากินโปรตีนเกษตร

ชุมชนคนเขียนไดอารี่ออนไลน์เพิ่มจำนวนมากขึ้นทุกวัน

ฯลฯ

ตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวันที่บอกเล่าถึง ‘การทดแทน’ นี้ สำหรับบางคนอาจทำใจได้ยากสักหน่อยเมื่อต้องเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต งดเว้นสิ่งละอันพันละน้อยที่เคยคุ้น มาเริ่มต้นนับถึงใหม่กับสิ่งใหม่ๆ

บางคนเริ่มต้นใหม่ได้ดีและคุ้นชินไปในที่สุด

บางคนแสวงหาของทดแทนไปเรื่อยๆ อย่างสนุกสนาน

บางคนได้ลองแล้วและหันกลับไปสู่วิถีแบบเดิมๆ

บางคนควบทั้งของเก่าของใหม่

สำหรับเรา,

ของใหม่ๆ ในชีวิตเป็นเรื่องที่ดีและมีประโยชน์เสมอ

อะไรที่ได้ลองแล้วรู้สึกว่าเข้ากับชีวิต ไม่ขัดไม่เขินก็เลือกที่จะใช้

แต่ของบางอย่างมันทดแทนกันไม่ได้จริงๆ

…

เรามีปัญหาในการอ่านตัวหนังสือและเรื่องราวจากอินเตอร์เน็ต สมาธิไม่จดจ่อ มันจึงเป็นแค่การไล่สายตากวาดๆ อ่านแบบถากๆ ไปก่อน ถ้าอะไรที่อยากอ่านจริงๆ อาจจะใช้วิธีก๊อปลงเวิร์ดแล้วปริ้นท์ออกมานั่งอ่านอีกที

เคยมีคนทำนายทายทักว่าโลกเราจะเปลี่ยนวิถี คนเราจะอ่านหนังสือจากหน้าจอคอมฯ หนังสือเล่มจะหายไปจากโลกนี้ ในวันนั้นเมื่อราว 12 ปี เราค้านในใจอย่างที่นึกภาพไม่ออกเลยว่ามนุษย์ผู้รักการอ่านตาดำๆ จะก้มหน้าก้มตาสนุกกับตัวหนังสือบนจอได้อย่างไร

แล้วมันก็ยังอยู่,

หนังสือเล่มในวันนี้ยังคงอยู่ และเราก็ยังอยู่กับหนังสือเล่ม

การสัมผัสปก การพลิกแต่ละหน้า การสูดกลิ่นหมึก การไล่สายตาไปแต่ละบรรทัด เป็นสิ่งที่อินเตอร์เน็ต หรือจอคอมพิวเตอร์ให้เราไม่ได้จริงๆ เราได้ลองแล้ว และเลือกแล้วที่จะยอมซื้อหนังสือที่ราคาสูงขึ้นๆ ทุกวัน

และถ้าตราบเท่าที่โลกนี้ยังมีการผลิตกระดาษ,

เราก็ยังยืนยันที่จะเลือกเสพความสำราญบนหน้ากระดาษต่อไปเช่นกัน

อยู่ก่อนแต่ง

ผ่านไปหนึ่งเดือนครึ่งพอดิบพอดีที่เราใช้ชีวิตแบบ ‘ไร้งานประจำ’

ได้ทดลองอยู่กับชีวิตที่หลายๆ คนอาจจะบ่นว่า ‘ไร้อนาคต’

เพราะวันๆ ก็ได้แต่หายใจพร้อมกับใช้จ่ายเงินออกไปโดยไม่มีรายรับเข้ามา

ถามว่าหนักใจและเครียดคิดมากบ้างมั้ย?

ตอบโดยไม่สงวนท่าทีเลยว่าคิดมากเอาการอยู่

ไม่ใช่เพราะห่วงว่าจะอดตาย

แต่คิดไปหลายตลบทบไปอีกหลายรอบว่า “เราจะเอายังไงกับตัวเอง?”

หมายความว่า ตอนนี้เรารู้สึกยินดีกับชีวิตที่ไม่ต้องตอกบัตร แล้วก็อยากใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ

โจทย์ก็คือ แล้วเราจะอยู่ได้ยังไง?

งานไม่ประจำแบบรับจ้างกันเป็นครั้งคราวจึงกลายเป็นทางเลือกหลักที่เราเล็ง

แม้รายได้จะมาแบบไม่ประจำทั้งปริมาณและความถี่ไปด้วยนั้น

แต่อย่างน้อยก็ทำให้เรายังเลือกเดินในแบบที่อยากได้

แวะมาอัพเดทกันว่า

วันนี้เราได้เริ่มงานแบบไม่ประจำแต่ผูกปิ่นโตกันไว้ราวๆ 3 เดือนแล้ว

เพราะรุ่นพี่ใจดีที่เชื่อมือและยื่นโอกาสให้เราคนหนึ่ง,

ขอบคุณพี่สาวคนนั้นที่เตือนสติในการคว้าหยิบโอกาส

จากวันนี้ไป,

เราและบริษัทที่เราทำงานให้ก็ต้องมาอยู่ก่อนแต่งกันสักหน่อย

จะได้รู้แกวกันว่าใครเป็นยังไง

ทั้งเราและฝ่ายนั้นแฮปปี้กันมากน้อยแค่ไหนกับการทดลองร่วมหอลงโลงครั้งนี้

ถ้าผ่านช่วงอยู่กินกันไปจนครบ 3 เดือนก็ค่อยมาว่ากันใหม่…

ใครอยากจะอวยชัยให้พรว่าที่บ่าว-สาวคู่ใหม่ที่กำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน

ทางนี้ก็ยินดีนักหนา