ที่ที่อยู่

บ่อยๆ ที่เรามักคิดถึง ‘ที่อยู่’

และอาจจะบ่อยกว่าที่เราสับสนกับการหา ‘ที่ไป’ ให้ตัวเอง

ในโลกนี้คงจะมีสักที่สักทางที่ทำให้เรารู้สึกว่ามันเป็นหลักแหล่ง เป็นที่ฟื้นฟูกายและใจ

แต่ในวันนี้เราไม่มีที่แบบนั้น,

ที่ของหัวใจ

.

.

.

บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกเดียวกับความโดดเดี่ยว

และเป็นความหมายเดียวกับความเหงาอย่างไม่มีจุดจบ

ทำไมต้องตลก?

วันนี้ไปดูหนังมา

เป็นหนังครอบครัว เป็นหนังตลก เป็นหนังรัก เป็นหนังของวัยกำลังโต

รวมๆ แล้วเป็นหนังไทยดีๆ เรื่องนึงที่น่ารักมาก

ทำให้ยิ้มไป ร้องไห้ไป ขำไป ซึ้งไปได้อย่างครบรส

…

หนังเน้นเรื่องปมในใจของเด็กชายวัยประถมที่กำลังโตเป็นหนุ่ม เป็นปมที่กลัวพ่อไม่รัก ก็เลยพยายามอย่างหนักที่จะทำให้พ่อรักด้วยการพยายามจะตลกเพราะพ่อเป็นหัวหน้าคณะตลก (จริงๆ เป็นมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ) แต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ตลกแม้จะพยายามเล่นมุกตลกแค่ไหนก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับการยอมรับจากพ่อและคนรอบข้าง

แต่เมื่อมีคนบอกว่าเค้าเป็นคนตลก

ความมั่นใจในตัวเองและการตอบแทนความรู้สึกนั้นจึงบังเกิดขึ้น

กลายเป็นเรื่องราวซึ้งๆ ซ่าๆ ฮาๆ มันๆ ขันๆ ขมๆ ของหนุ่มน้อยที่อยากเป็นหนุ่มใหญ่ โดยมีคนรอบข้างเป็นผู้ช่วย เป็นตัวประกอบที่เกินหน้าเกินตาในระดับกำลังอิ่มพอดีๆ

…

หนังมีหลายประโยคที่ทำน้ำตาร่วงด้วยความซาบซึ้ง ประัทับใจจนเก็บมาคิด

หนังมีประเด็นที่น่าสนใจจนอยากจะมาบอกต่อ แต่ประเด็นหลักที่เราชอบ คือ ทำไมต้องตลก?

จริงๆ ชื่อนี้เป็นชื่อหนังสั้น ก่อนจะกลายร่่างมาเป็น “บ้านฉันตลกไว้ก่อนพ่อสอนไว้” อย่างที่เราได้เห็น ได้ยินกัน

เราไม่เคยดูเรื่องสั้นเรื่องนั้น แต่เราอยากจะบอกว่าชื่อนี้มันกินใจความทั้งเรื่องหมดแล้ว

…
หลายคนมีปัญหากับครอบครัว โดยเฉพาะกับพ่อแม่ด้วยเรื่องที่ว่าจะเรียนอะไร จะทำงานอะไร

หรืออาจจะเถียงกับแฟนเรื่องความชอบ ไม่ชอบ ความใช่ ไม่ใช่

เป็นเรื่องที่ถกเถียงด้วยมุม ด้วยมุมที่แตกต่าง

ทำไมต้องตลก?

เป็นคำถามที่หลายๆ คนควรเก็บไปคิดว่าก็ในเมื่อเราไม่ใช่คนตลก เราไม่เหมาะจะเป็นตลก ทำไมเราจึงต้องเป็นตลก เพราะแค่การที่เราไม่เป็นตลก ไม่ได้หมายความว่าเราจะเลิกเรียน เราจะเกเร เราจะติดยา เราจะไม่รักพ่อแม่ เราจะไม่ ไม่ ไม่

แค่นั้นเอง

ถ้าการที่เราตลกแล้วชีวิตมันเหนื่อย มันเครียด มันกดดัน มันไม่สนุก…มันไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง

มันจะมีประโยชน์อะไรกับการที่เป็นตลกหน้าตายที่ปล่อยมุกทีไรก็ตายสนิททุกที

นอกจากตัวเองจะทุกข์แล้ว คนรอบข้างที่ต้องเจอมุกควายๆ ก็อาจไม่มีความสุขไปด้วย

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น

จะไม่อยากเป็นตลกหรือยากเป็นอะไรก็ควรบอกกันให้ชัดเจนอย่าเก็บงำ

เพราะถ้าคนๆ นั้นเค้ารักคุณจริง เค้าก็พร้อมที่จะยอมรับในตัวคุณไม่ว่าคุณจะเป็น หรือไม่เป็นอะไร

.

.

.

แค่นั้นเอง

คำเตือน,คำคุณศัพท์ และคำวิเศษณ์

ช่วงนี้เราไม่อยากอยู่ใกล้ใครและไม่อยากให้ใครอยู่ใกล้เรา

ยกเว้นอยู่คนเดียวที่เราอยากอยู่ใกล้แต่ความรู้สึกเขามันตรงข้าม

.

.

.

โดยปกติแล้ว

นิสัยแท้จริงโดยสันดานของเราก็ไม่ได้ดีเด่

ออกแนวน่าเบื่อและค่อนไปทางลบซะมาก…ช่วงนี้ยิ่งเป็นหนัก

จะเรียกว่าเป็นช่วง The Darkest Dark Side of my Life ก็ได้

ฉะนั้นขอบคุณทุกๆ คนมา ณ ที่นี้ที่คอยเป็นห่วงทั้งโทรมา, ส่งข้อความ หรือจากเฟซบุ๊ค

เรายังไม่อยากรับโทรศัพท์ ไม่อยากถูกถาม ไม่อยากเล่า ไม่อยากแสดงสันดานเลวๆ ไปมากกว่านี้

…

คำคุณศัพท์และคำวิเศษณ์ด้านลบช่วงนี้ที่อยากเตือนทุกท่านให้ระวังไว้

ปัญญาอ่อน

ขาดสติ

งี่เง่า

เพ้อเจ้อ

จมจ่อม

ขี้ประชด

ไม่รักตัวเอง

จิตใจทราม

อ่อนแอ

ริษยา

ปากร้าย

เอาแต่ใจ

เจ้าคิดเจ้าแค้น

เมามาย

และอีกมากมาย

หมดคำถาม

เราเป็นคนชอบตั้งคำถาม

แล้วก็เจ็บปวดกับคำตอบมาหลายต่อหลายครั้ง

อาจจะด้วยเพราะสงสัย, อาจจะเพราะอยากรู้ หรืออาจจะเพราะชอบคิดเรื่องที่ยังมาไม่ถึง

ไม่ว่าจะถามขึ้นมาด้วยเหตุผลกลใด

คำตอบที่ได้ส่วนใหญ่ไม่ได้ผลดีอะไรกับชีวิต

…

จากนี้ไปจะเลิกตั้งคำถาม

“ทำไม”‘

“ทำไม?”

“ทำไม?”

นั่นคือ คำถามที่วิ่งวนพล่านไปมาอยู่ในหัวเราเมื่อวานนี้

“จะทำยังไงต่อ?”

“จะทำยังไงต่อ?”

“จะทำยังไงต่อ?”

ก็เป็นอีกหนึ่งคำถามที่เราคงใช้สิ้นเปลืองมากในระยะนี้

…

ถ้าครั้งหนึ่งชีวิตเราเคยได้ผูกพันกับใครบางคน

ก่อนจะก้าวออกไป,

เค้าได้ทิ้งคำตอบเอาไว้

เมื่อได้เจอคำตอบที่ชัดเจน มั่นคงอย่างนั้นแล้ว,

เราก็คงหมดคำถามจริงๆ

…

เพื่อนคนหนึ่งที่ผ่านประสบการณ์เจ็บปวดยิ่งกว่าเราบอกว่า

“อย่าเพิ่งไปคิดสรุป อย่าเพิ่งไปหาคำตอบ ทำใจให้สบายก่อน”

เราคิดว่ามันน่าจะดีกว่าการหมกมุ่นแล้วถามคำถามข้างต้นซ้ำไปซ้ำมา

ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราต้องจัดการชีวิตต่อไปยังไง และโดยเฉพาะความสัมพันธ์รูปแบบใหม่ที่เราต้องเลือก

เราก็ยังไม่ได้คำตอบ…นั่นเพราะเรายังไม่ได้ถามใจตัวเอง

…

ตอนนี้

คำถามที่เจอมากที่สุดและตอบยากที่สุดก็คือ “เป็นยังไงบ้าง?”

เราเข้าใจความห่วงใยของผู้คนที่รายล้อมแต่เราก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดีเหมือนกัน

เอาเป็นว่า,

ในระหว่างที่ชีวิตยังว่างเปล่าัทั้งคำถามและคำตอบอย่างนี้เราจะพยายามดูแลตัวเองให้ดี

ถ้าวันไหนอยากจะทำร้ายทำลายตัวเองขึ้นมาจะรีบบอกให้ได้รู้กันก็แล้วกันนะ

ผู้ช่วยนักบิน

มีคนบอกว่า “ยิ่งสูงยิ่งหนาว”

แต่ชายคนหนึ่งกลับสนุกที่ได้สะสมไมล์การเดินทางในที่สูงมากขึ้นเรื่อยๆ

เขามีเป้าหมายที่อยากไปให้ถึงและทำให้ได้

เขาเฝ้ารอวันนั้น

แต่แล้วในวันที่ยอดการเดินทางของเขาพุ่งไปถึงจุดสูงสุดเขากลับพบว่า ‘ไม่ยินดี’

เพราะความสนุกที่เคยได้เคยมีมันหายไปทันทีที่เขารู้จักกับ ‘การสานสัมพันธ์’

และทันทีที่การสานสัมพันธ์นั้นเริ่มต้น…มันก็จบลงด้วยในตัว

เขากลายเป็นเพียงชายในวงเล็บที่ไร้ตัวตนในโลกความเป็นจริง

แม้จะจบลงอย่างเงียบๆ แต่มันก็เป็นออกเดินทางครั้งใหม่ที่ท้าทายชีิวตเขายิ่งกว่าเดิม

เพราะหัวใจของเขาเปลี่ยนไปแล้ว

up in the air

หนังเรียบง่ายกินใจของ Jason Reitman ผู้กำกับหนังกระแสดังๆ อย่าง Juno

(อย่าแปลกใจหรือรู้สึกผิดที่อาจจะไม่คุ้นชื่อเขานัก เพราะเรื่องที่แล้วชื่อของคนเขียนบทมาแรงแซงชื่อของผู้กำกับไปมาก)

หนังเรื่องนี้เล่าเรื่องของผู้ชายที่ออกตัวว่าไม่ชอบ และไม่ต้องการสร้างความพันธ์แน่นแฟ้นกับใคร

เขาไม่อยากลงหลักปักฐาน ไม่อยากยึดติด ไม่อยากแบกภาระ

เขาใช้ชีวิตแบบที่มีเครื่องบินเป็นบ้าน และการเดินทางเ็ป็นงานหลัก

เขามีความสุขกับสถานภาพโสด

เขามีความสุขกับการทำอะไรคนเดียวที่คล่องตัว

แต่เขาก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง,

มนุษย์ที่ไม่อาจฉีกกฎการเป็นสัตว์สังคมได้

เพราะในท้ายที่สุดเขาก็ได้เรียนรู้ว่า ‘การโดดเดี่ยว’ และ ‘อยู่ตัวคนเดียว’ ของเขาไม่สนุกอีกต่อไป

ตัวละครตัวหนึ่งในหนังบอกว่า

“Everbody needs co-pilot”

เราสรุปเอาเองว่า

“หากชีวิตคือการเดินทาง

ในช่วงเวลาหนึ่งถ้ามีใครสักคนเดินเคียงข้าง

คอยให้กำลังใจ, คอยก่นด่า, คอยเตือนสติ, คอยชื่นชมเราบ้าง

ต่อให้สูงแค่ไหนก็คงไม่ต้องหนาว ไม่ต้องเหงาอีกต่อไป”

.

.

.

ว่าแต่…ผู้ช่วยนักบินคนนั้นพร้อมจะเดินทางไปกับเราหรือยัง?

สมรสและภาระ

ยังจ้ะ,

อิชั้นยังไม่ได้จะแต่งงานนะจ๊ะท่านๆ

อยู่ ๆ ที่นึกอยากจะเขียนเรื่องไกลตัว (เราคนเดียว) เช่นนี้ก็เพราะว่าตอนที่กลับบ้านนอกได้ไปนอนคุยกับเพื่อนสนิทคนนึงมา แล้วบทสนทนาของเราทั้งคู่ก็วกเข้าเรื่องงานแต่งเพราะพี่ชายเพื่อนเราคนนี้กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา

เพื่อนเล่าให้ฟังว่าแรกๆ พี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ก็ทำเหมือนว่าอยากจะให้พ่อแม่ของเพื่อนเราช่วยเหลือในการจัดงาน เพราะแฟนพี่ชายเพื่อนเี่ราแก่เฒ่ามากแล้วไม่สามารถดูแลจัดการได้

แม่ของเพื่อนเราก็ยินดีเป็นนักหนาเพราะรักลูกชายและแฟนลูกชายมากๆ บอกว่าจะจัดงานที่นครสวรรค์ บ้านเกิดของลูกชาย แล้วก็จะจัดให้ไม่น้อยหน้าใครเลย รวมทั้งจะรับรองพ่อแม่ของว่าที่ลูกสะใภ้เป็นอย่างดี

เรื่องมันก็คงจะเป็นไปด้วยดีถ้าพี่ชายของเพื่อนและแฟนเค้าจะไม่โยเย แล้วก็มีเหมือนจะลืมเลือนเรื่องที่เคยพูดกันไว้

ว่าที่บ่าวสาวอ้างว่าพี่ชายและพี่สาวของฝ่ายหญิงอยากจะจัดงานเองที่กรุงเทพ จะไม่ไปจัดที่นครสวรรค์ (บ้านเกิดของฝ่ายชาย) และที่หาดใหญ่ (บ้านเกิดของฝ่ายหญิง) จะเช่าโรงแรมจัด และคงจะจ้างออกาไนเซอร์อะไรทำนองนั้นด้วย

เพื่อนและครอบครัวก็ถึงบางอ้อว่า

พี่ๆ ของว่าที่เจ้าสาวคงขี้เกียจเดินทาง และพยายามจะเลือกโรงแรมที่ใกล้กับที่พักของตัวเอง และเพราะอยากใ้ห้เพื่อนๆ และเจ้านายของตัวเองเดินทางมาร่วมงานแต่งได้โดยสะดวกโยธิน

ส่วนว่าที่เจ้าบ่าว หรือ พี่ชายเพื่อนเราก็รักแฟนเค้ามาก…ตามใจทุกอย่าง

ตอนนี้เพื่อนเราและพ่อกับแม่เลยกลายเป็นเหมือนไม่ได้มีส่วนร่วมอะไร และคงเป็นแค่ ‘แขก’ ในงานเท่านั้น

ประเด็นที่เราคาใจและอยากแสดงความคิดเห็นในมุมของเรา คือ

• คนต่างจังหวัดที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพมักจัดงานแต่งงานในกรุงเทพเพราะอยากให้เจ้านายและเพื่อนร่วมงาน หรือเพื่อนๆ เดินทางไปร่วมงานแต่งได้สะดวกสบาย แต่ลืมนึกไปว่าญาติพี่้น้องและครอบครัวของตัวเองก็ลำบากไม่น้อยที่ต้องเดินทางเข้ากรุงเทพ

• งานแต่งงานของคนรุ่นใหม่ใช้คนจัดงานหรือออกาไนเซอร์ โดยคนในครอบครัวขาดส่วนร่วมไปทีละน้อยๆ อย่างเช่น ผู้ใหญ่ที่ขึ้นไปอวยพรก็มักเป็นเจ้านายแทนที่จะเป็นญาติผู้ใหญ่
• ขั้นตอนหรือพิธีการในงานแต่งที่จัดกันในโรงแรมมีรูปแบบที่เป็นทางการ, เป็นแพทเทิร์นที่น่าเบื่อ และเหมือนกันทุกงาน

เราอาจจะเป็นต่างจังหวัดที่ยึดติดไปสักหน่อย แต่เราชอบความเรียบง่ายและเป็นกันเอง เราโตมากับการได้เห็นงานแต่งงานแบบที่คนในครอบครัวช่วยกันคิด ช่วยกันทำ โดยมีคนแถวบ้านมาช่วยทำกับข้าวกับปลา และดูแลเรื่องพิธีการ ใครถนัดอะไรก็เข้ามาช่วยเหลือเรื่องนั้นๆ แม้งานจะขลุกขลัก ไม่สมบูรณ์หมดจดแต่มันก็เป้นงานแต่งที่มีชีวิตชีวาดี