ฉันดีใจที่เจอเธอ

เมื่อเรื่องราวมันไม่ได้จบแบบที่ฉันอยากให้มันเป็น
แม้ว่าเรื่องของฉันกับเธอจะไม่ได้ดำเนินไปอย่างที่ฉันต้องการ

ในวันที่คำว่า “เรา”
ยังหลงเหลืออยู่แต่เปลี่ยนความหมาย
แม้ว่าฉันจะเสียใจ

แต่อย่างน้อยหลายปีที่ผ่านมา
ทำให้ฉันรู้ว่าการได้รักใครสักคนมากๆ เป็นอย่างไร
อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าตอนที่มีความสุขที่สุดและทุกข์มากๆ เป็นอย่างไร
เธอเป็นทั้งสองอย่าง

ฉันดีใจที่มีเธอ
ยินดีที่ได้รู้จักเธอ
แม้นับจากนี้ฉันจะเป็นเพียงหนึ่งในคนรู้จักของเธอ

เธอทำให้ฉันรู้ว่า
เมื่อเรารักใครสักคนแล้ว เราจะไม่มีวันเกลียดเขาได้เลย
ไม่ว่าเขาจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เราไม่ชอบ
แต่เราสามารถยอมรับ ทำความเข้าใจ ให้อภัย และอดทนได้

ฉันรักตัวฉันที่รักเธอ
ไม่ว่าเธอจะรักฉันหรือไม่

ฉันรักช่วงเวลาแห่งความทรงจำของเรา
ฉันรักอดีตที่ผ่านมา

แล้วฉันจะคิดถึงมัน
จะคิดถึงคืนวันและเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นจริงระหว่างฉันกับเธอ

ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอ
เสมอมาและตลอดไป

ฉันไม่ใช่นักปราชญ์

เริ่มวันใหม่

ชีวิตมีวันใหม่ให้เริ่มทุกวัน
ความทุกข์มีอายุขัยแค่ไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน
นอกจากเราจะยัดมันใส่กระเป๋าเอากลับบ้านด้วย

สำหรับฉัน
แม้จะมีคำถาม มีความเสียใจ มีเรื่องที่ค้างคา
แต่ก็ไม่ได้อยากจะรู้จะเห็นอะไรอีกแล้วกับการที่คนๆ หนึ่งอยากหายไปจากชีวิตฉัน
จะด้วยความตั้งใจ หรือความต้องการส่วนตัว มันมีผลกับเราทั้งนั้น
ทำให้เราเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ชีวิตของฉันก็ยังเป็นชีวิตของฉัน
สุกๆ ดิบๆ สุขๆ ทุกข์ๆ อยู่แบบนี้
หนทางจากนี้รู้ว่ามันไม่ง่ายหรอก ฉันคงเจ็บปวดไปเรื่อยๆ
แต่ฉันจะทนและจะอยู่กับมันไปเรื่อยๆ ว่าไปแล้วมันคงไม่ต่างกับรูมาตอยด์หรอก
วันไหนมันปวดมันเจ็บก็ทำได้แค่รับรู้ จะร้องไห้ ก่นด่าที่เจ็บก็ทำไป
แต่จะให้ตัดไอ้ส่วนที่มันทรมาณฉันอยู่ทิ้งไปซะ มันก็ไม่ใช่
อย่างน้อย มันก็ไม่ได้กำเริบทุกวันหรอก

สัดส่วนของการอยากจะหายดีมันมีมากกว่า
ฉะนั้น จะลำบาก โหด สาหัสแค่ไหนฉันจะทนให้ได้
ไม่มีอะไรที่ไม่ไหวหรอก คนเราเกิดมาเพื่อทนทุกข์อยู่แล้ว
เกิดมาเพื่อบริหารจัดการความทุกข์ ความเจ็บปวด ความยุ่งยากให้เข้าที่เข้าทาง

แม้จะฉันไม่ใช่นักปราชญ์ ไม่ใช่คนเก่งกาจอะไรนักหนา
ฉะนั้น “อาจพลาดเพราะรักได้” แต่ฉันรู้ว่าฉันจะหาย
นั่นแหละที่ฉันจะบอกตัวเอง

36

อายุเคลื่อนไปข้างหน้าทุกปี…ทุกปี
แต่ใจฉันเองที่ไม่ยอมเคลื่อนไหว อาจเพราะไม่พร้อม
หรือแค่ไม่อยากพร้อม อยากหยุดอยู่ที่เดิมๆ

อายุเพิ่มขึ้นแต่เป้าหมายในชีวิตน้อยลง
ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนกันหรือเปล่า
แต่นับวันแววตาของฉันยิ่งไร้ความฝัน ปราศจากจุดหมาย
ใช้ชีวิตทุกวันไปตามกลไกอย่างที่มันต้องเป็น
เหมือนอย่างที่ คุณดำ – เอริ คุโรโนะ บอกกับ ทสึคุรุ ทะซากิ

“พวกเรามีชีวิตอยู่รอดมาอย่างนี้ ทั้งฉันทั้งนาย
และคนที่มีชีวิตรอดก็มีหน้าที่ต้องทำในฐานะผู้มีชีวิตรอด นั่นคือ
มีชีวิตรอดอยู่ต่อไปให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ไงล่ะ
ถึงแม้จะมีหลายๆ เรื่องที่ทำได้ไม่สมบูรณ์นักก็เถอะ”

ใช้ชีวิตไปตามหน้าที่
มีชีวิตอย่างคนที่ได้อยู่ต่อ
อาจฟังดูเหมือนแย่ มันแย่แหละ แต่ชีวิตก็แบบนี้

สักวันฉันคงจะกลับมามองโลกด้วยแววตาตื่นและมีความหวังใหม่ๆ
เพราะ “ไม่ว่าจะร้ายดี ชีวิตยังคงสวยงาม”
ฉันเชื่ออย่างนั้น

สุขสันต์วันเกิด
สุขสันต์วันที่ยังมีชีวิตอยู่