2014

Last day of the year.
Goodbye 2014, thanks for giving me lessons.
No matter how they’re good or bad, I won’t forget.

แด่คืนและวันสุดท้ายในปีนี้
แด่ทุกข์สุข แด่เรื่องร้ายและเรื่องดี
จะจดจำอย่างไม่มีวันลืมเลือน

ลาก่อนปี 2557

หยาบ

แผนชีวิตปี 2558
คือ ใช้ชีวิตธรรมดาให้ปกติ
1. ตื่นเช้า
2. วิ่งเช้า
3. โยคะเช้า
4. เวทเย็น
5. กินข้าว 3 มื้อ
6. ถ่ายให้ได้ทุกวัน
7. นอนไม่ดึก
8. ทำงาน
9. ยิ้มให้ตัวเองทุกวัน
10.แอบรักใครสักคน

แผนหยาบๆ ของปีหน้าคือ ค่อยๆ ใช้ชีวิตไปกับทุกรายละเอียด
เรื่องเล็กๆ ที่มีความสำคัญกับชีวิตใส่ใจมัน
ดูแลร่างกายและหัวใจตัวเองให้เต็มที่
เพราะเราต้องอยู่กับเราไปอีกนาน

ก่อนจะเริ่ม (ปี) ใหม่

เป็นธรรมเนียมส่วนตัว
ที่พอถึงช่วงโค้งสุดท้ายของแต่ละปี
ฉันก็อยากบันทึกเล็กบันทึกน้อยเกี่ยวกับวันเวลาที่ผ่านมาแตะๆ 365 วัน

บางคนอาจไม่สนใจช่วงเปลี่ยนผ่าน
แต่หลายๆ คนอาจหมกมุ่นกับมันมากเหลือเกิน
ส่วนฉัน เดินอยู่กลางๆ ระหว่างชอบการจดจำและเลือกปล่อยบางสิ่งอย่างบางไป

ช่วงท้ายปีต้นปีก็คล้ายกับการวนมาของวันเกิด
มันทำให้เราหยุดเพื่อคิดอะไรบางอย่าง ทั้งคิดย้อนหลังและคิดตรงไปข้างหน้า
ช่วงเวลารอยต่ออย่างนี้ทำให้ฉันได้เฝ้ามองเรื่องดีร้ายของตัวเองที่ผ่านมาและผ่านไป
ไม่มีอะไรที่ล่วงเข้ามาแล้วไม่เลยพ้นไป เพียงแต่บางอย่างเราดันฉวยคว้าไว้
ซึ่งนั่นอาจจะเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์และสุขที่ตัวเราผูกพันอยู่

ในปีที่ผ่านมา
ฉันก็ยังเผชิญทุกข์ในหลายๆ ด้าน
อาจไม่ใช่ปีที่ดีนักหนา ออกจะแย่ด้วยซ้ำ
แต่ฉันก็ไม่ได้มองว่ามันแย่จนเกินทนไหว
แม้มันจะแย่แต่มันก็ดี ในความแย่มันมีสิ่งดีๆ มากมายแทรกตัวอยู่
ไม่ได้โลกสวย ไม่ได้คิดบวก เพียงแต่มันเกิดขึ้นจริง

การงานล้มเหลว หัวใจก็ปั่นป่วนโศกตรม สุขภาพก็ทรงๆ
แต่ฉันก็ยังหายใจอยู่ ยังยิ้มได้ ยังใช้ชีวิตคล้ายเดิม มีกิจวัตรที่ปกติ

ชีวิตมันสำคัญเพราะเราให้ความสำคัญ
หัวใจจะทุกข์หรือสุขอยู่ที่เราเลือกเก็บอะไรไว้ใกล้ตัวมากกว่ากัน

ถ้าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในปีที่ 36 ของชีวิต
ก็คงต้องบอกว่าฉันโตขึ้น และคิดว่าฉันยังสามารถโตขึ้นได้อีก
และเชื่อว่าคนอื่นๆ ก็ยังสามารถโตขึ้นได้อีก แม้เราจะโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม

หลายๆ เรื่องที่ควรคิดได้ก่อนหน้านี้
ฉันก็อาจจะเพิ่งมาทำได้ดีเอาในปีนี้
ช้าเกินไปหรือเปล่าไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็ยังเกิดขึ้น
ฉันอาจเติบโตช้า วุฒิภาวะเรื่อยๆ มาเรียง แต่ฉันยอมรับ
คนเราแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เราใช้อดีตแย่ๆ มาป้องกันไม่ให้มันเกิดซ้ำได้

นอกจากนี้
ความต้องการหลายอย่างในชีวิตก็ลดลงด้วย
เหมือนฉันเป็นหอมหัวใหญ่หนึ่งหัว ที่ค่อยๆ ลอกเปลือกออกจนเหลือแต่สภาพที่เหมาะแก่การใช้งานจริง
นั่นแหละ, อะไรที่จำเป็นกับหัวใจและร่างกายก็เลือกให้อยู่ อะไรจำเป็นน้อยหรือไม่จำเป็นก็ไม่ดิ้นรนหามา
จะเรียกว่าเรียบง่าย หรือคืนสู่ตัวตนหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

คาดหวังถึงปีหน้าไว้อย่างไร, ไม่คาดหวังเลย
ยิ่งแก่เท่าไรยิ่งคาดหวังน้อยเท่านั้น
แค่เตรียมใจรับความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นก็พอ

ลาทีปีม้าๆ