ตั้งแต่เด็กที่กินกับข้าวฝีมือแม่มา
บอกได้เลยว่าแม่ไม่ใช่คนที่ทำอาหารเก่ง ไม่ใช่คนที่ทำกับข้าวอร่อยมาก
แต่เราก็โตมาด้วยรสมือของแม่ จากฝีมือธรรมดาๆ ของแม่
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
แม่ไม่ได้ทำกับข้าวให้เรากิน, ด้วยเหตุผลหลายอย่าง
บางวันเราคิดถึงกับข้าวแบบแม่ คิดถึงรสชาติแบบแม่
มันเป็นความรู้สึกโหยหารสคุ้นลิ้น กลิ่นคุ้นเคย โดยเฉพาะในเวลาที่เบื่อหน่ายร้านอาหารตามสั่ง
หรือร้านข้าวแกงที่กินประจำ
คิดถึงอาหารบางอย่างที่หลายๆ ร้านไม่ยอมทำขาย
คิดถึงกับข้าวง่ายๆ บ้านๆ ที่ติดรสจากที่บ้านและพอไปกินที่อื่นกลับไม่ชอบ
อาหารบางอย่างแม่ทำไม่เป็นก็ยังพยายามลองทำเพราะอยากให้ลูกกิน
รสชาติที่ออกมามันห่วย แต่ก็เราก็ยังนั่งกินกับแม่
เมื่อเร็วๆ นี้
มีโอกาสนั่งดูโทรทัศน์กับแม่
รายการวันนั้นพาไปเที่ยวสวนกล้วยที่มีกล้วยหลายร้อยชนิด มีพันธุ์หายาก พันธุ์แปลกๆ
ที่เราไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินชื่อ
แล้วเราก็เห็นหัวปลี
เปรยกับแม่ว่าอยากกินทอดมันหัวปลีของย่า ย่าทำอร่อย อยากกินมาก ไม่ได้กินนานแล้ว
แม่เงียบไป แล้วก็บอกว่าแม่ก็ทำได้ ทำอร่อยด้วยนะ
ผ่านไปราวหนึ่งสัปดาห์
กล่องอาหารที่มีทอดมันหัวปลีง่อยๆ 2 ชิ้น, ทอดมันข้าวโพด 3-4 ชิ้น แถมปลาทอดอีกหนึ่งตัว
เดินทางมาถึงมือเรา
คำสัญญาเล็กๆ ของแม่ที่บอกกับเราว่าจะทำมาให้กิน…เป็นจริงแล้ว!
กล่องอาหารที่ผ่านการเดินทางหลายชั่วโมง ในสองร้อยกว่ากิโลเมตรทำให้อาหารเย็นหมด
แถมรสชาติของทอดมันหัวปลีและข้าวโพดยังเค็มอีก
แต่เราก็กินมันจนหมดกล่อง!
ไม่ได้ฝืนทนจนกินเกลี้ยงเพียงเพราะอยากเอาใจแม่ เพราะแม่ไม่ได้มานั่งจ้องอยู่ข้างๆ
ไม่ได้กล้ำกลืนกินเพียงเพราะเสียดาย
แต่ฉันตั้งใจกินมันเพราะมันเป็นอาหารที่แม่ฉันตั้งใจทำให้กิน
รสชาติจากมือแม่
รสมือของแม่
รสแม่สู่ลิ้นลูก
อาหารกล่องของแม่
ทำให้เข้าใจว่า ไม่ว่าอาหารจานนั้นๆ จะทำมาจากอะไร และ รสชาติออกมาอย่างไร
มันไม่สำคัญเท่ากับที่รู้ว่า ‘ใครเป็นคนทำ’
และยิ่งเมื่อ ‘คนทำ’ รู้ว่า ‘ใครกิน’ เท่านี้คงเพียงพอแล้ว