เรื่องขึ้นหน้า

มีเรื่อง!
เกิดเรื่องขึ้นหน้าขึ้นตา จนไม่สามารถสู้หน้าใครได้

เกิดมีเม็ดผื่นผดบ้าอะไรไม่ทราบได้
ยกพลขึ้นบุกหน้าเราเมื่อราวๆ กลางเดือนที่แล้ว
ค่อยๆ บุกกันมาทีละเม็ด ทีละหลายเม็ด สนุกสนานกับการกระจายตัวอยู่ในทุกอณูหนังหน้า
แล้วพวกมันเริ่มประสานมือกันเพื่อแผ่เป็นผืนหนาใหญ่
จากที่ไม่ได้สนใจ ไม่ได้เอะอะตกใจกับการมีเม็ดผด
ทิ้งระยะไม่นาน ก็ทำเอาหน้าเละ!

เกาหัว ลูบหน้าที่หนาขึ้นๆ อย่างงงงวย
ตกลงว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง อะไรเป็นสาเหตุ
แพ้ฝุ่น แพ้น้ำ เป็นหัวข้อแรกๆ ในการปรักปรำ

ปล่อยไว้นานวันเข้าเม็ดผดค่อยๆ สลายหายหัว
เหลือแต่เทือกปื้นสีแดงเถือก และความสากระดับสถุล
คิดเองเออเองว่า “คงใกล้จะหาย”

ต่อมาปื้นเริ่มหนา หน้าเริ่มสากด้านรุนแรง พ่วงมาด้วยขุยสีขาว
ส่องกระจกแล้วรวดร้าว หน้าตาเหมือนคนเป็นโรคติดต่อร้ายแรง
อย่าว่าแต่ใครจะอยากจดจ้องมองหน้า เราเองยังไม่อยากเอาหน้าไปให้ใครเห็น
แถมเจ็บแสบกว่านั้น ด้วยการดันดึงหน้าเราจนตึงเพราะความแห้ง ทำให้สันจมูกแบนราบ ตาสองข้างเฉี่ยว หนังตาตก แก้มบวม

คณะผดผื่นทำเอาเราแสบ คัน ทรมาณกายและใจใหญ่หลวงนัก
นับเป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องขึ้นหน้าชนิดสาหัสที่อาจทำให้เสียหน้าได้เลย

คนสนิทคิดว่าอาจจะเกี่ยวกับยารูมาตอยด์ที่เราต้องกินทุกวี่วัน
ฉันเลยตัดสินใจบุกไปถามหมอประจำตัว ประจำ’ตอยด์
คุณหมอน้อยใจ บอกว่า “อย่าโทษยาซิ” กินมาตั้งหลายปีอยู่ๆ จะมาเป็นได้ยังไงกัน

หมอ’ตอยด์เลยส่งตัวและหน้าของเราไปให้หมอผิวหนัง
หมอส่องๆ เล็งๆ แล้วบอกว่า “ป่วยระยะสุดท้าย!”
เราหายใจเฮือกด้วยความตกใจ เพราะเข้าใจผิดมาตลอดว่ามันใกล้จะหายดี
หมอบอกว่าถ้าทิ้งไว้หน้าจะสากด้านหน้าแบบนี้ไปถาวร!

สุดท้ายหมอขอเจาะเลือด
อยากตรวจดูให้แน่ใจว่าเรื่องขึ้นหน้าที่เกิดขึ้นแต่ยังไม่ดับไปนี้จะเกี่ยวข้องกับโรครูมาตอยด์ที่เราเป็นอยู่หรือเปล่า
เจาะเลือดทิ้งไว้ก่อน แล้วอีก 7 วันข้างหน้ามาคุยกัน
แต่ระหว่างนั้น, หมอให้ยามาทา ให้ยามากินไปพลางๆ เพื่อซ่อมแซมใบหน้าไม่ให้แย่แหยไปกว่านี้

จบการพบหมอ,
รอเวลาจ่ายเงิน ทำเอาใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ
พอได้ยินราคา หน้าแทบจะเห่อขึ้นมาซะอีกรอบ
ไอ้ค่ายาน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ค่าแล็บวิเคราะห์ผลเลือดนี่แหล่ะที่ทำเอาเครียด

แต่ยังไงก็ตาม,
ต้องรักษาหน้าต่อไป เพื่อจะได้ยืดอกอยู่ได้อย่างสบายใจในสังคม
หวังว่ามันจะหายไปอย่างถาวร ไปแล้วไม่ลับไม่กลับมา และไม่ทิ้งร่องรอยไว้ให้จดจำ