สายตา

วันนี้ไปเดินดูงาน Bangkok Street Show ที่สวนลุมฯ ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกของเรา และคิดว่าปีต่อไปก็อยากจะมาดูอีกถ้ายังจัดต่อไปเรื่อยๆ น่ะนะ

ตอนที่นั่งดูการแสดงกายกรรมอยู่ สายตาก็เหลือบมองไปรอบๆ พื้นที่การแสดงนั้น เราเห็นว่ามีคนที่ถือกล้องถ่ายรูปมากกว่าคนไม่ได้ถือซะด้วยซ้ำ แถมกล้องของแต่ละคนก็ใหญ่โตดูราคาแล้วก็แพงโข และบางคนในหมู่คนถือกล้องก็คงประกอบอาชีพกดชัตเตอร์นี่หล่ะ ซึ่งเราขอบอกเลยว่าอาชีพช่างภาพที่ต้องมารับงานถ่ายคอนเสิร์ต หรือการแสดงอะไรต่างๆ เนี่ยเหมือนบุญมีแต่กรรมบังนะ

บุญมีแต่กรรมบังยังไง?
อยากจะสนุกกับคอนเสิร์ตหรือการแสดงตรงหน้าเต็มที่มากๆ ก็ไม่ได้เพราะมาทำงาน ต้องตระเวณเก็บภาพที่แอ็คชั่นเท่ๆ มุมดีๆ ให้ได้มากที่สุด เรียกว่าดูการแสดงผ่านวิวไฟน์เดอร์ เรารู้ดีเพราะตอนทำงานอยู่ค่ายเพลงยุคแรกๆ ก็ยังต้องถ่ายภาพนิ่งหรือวิดีโอเอง บางครั้งอยากร้องเพลงตาม อยากกรี๊ดบ้างก็ไม่ได้เดี๋ยวภาพสั่น เสียงเข้ากล้อง หรือต้องวิ่งไปหลังเวที ข้างเวที หันไปถ่ายคนดูบ้าง คือ มันอยู่ไม่สุขน่ะ

อุตส่าห์ได้เข้าไปดูการแสดงฟรีๆ มีบัตรโอ่แต่ก็ไม่ได้เต็มที่กับการแสดงอย่างที่ควรจะเป็น

แต่กับคนบางคนที่ไม่ไ่ด้เป็นช่างภาพอาชีพ อาจจะเป็นคนที่รักการถ่ายภาพเอามากๆ เนี่ยสิที่เราไม่เข้าใจว่าการยกกล้องถ่ายรูปตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มต้นจนจบการแสดงนั้นเขามีความสุุขจากอะไร?

มีความสุขจากการได้ถ่ายรูป
มีความสุขที่ได้ถ่ายรูปไปอวดคนที่บ้าน
มีความสุขที่ได้เอารูปไปอวดคนใน ‘โลกติดต่อ’

เราชอบถ่ายรูป,
เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ คือ เอะอะอะไรก็ยกกล้องมาถ่าย
จนตอนหลังถามตัวเองว่ามึงบ้าไปมั้ย จะถ่ายรูปตลอดเวลาทำไม แค่จะเอารูปไปอวดคนอื่นเนี่ยนะ แต่ถ้าใครถามเกี่ยวกับการแสดงนั้นๆ ก็จะไม่รู้เรื่องเท่าไหร่เพราะทุ่มสมาธิไปกับการถ่ายรูป มึงจะโอเคเหรอ?

เมื่อตอบตัวเองได้
ตอนหลังก็จะถ่ายอยากจะอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ พอเป็นพิธี
เพราะอยากละสายตาจากวิวไฟน์เดอร์มานั่งมอง นั่งดูการแสดงอย่างจริงจังบ้างว่าคนที่กำลังแสดงต้องการสื่อสาร ต้องการบอกอะไรกับเรา

เราไม่ได้บอกว่าทุกคนต้องคิด ต้องมองแบบเรา,
ความสุข ความพอใจ และสายตาที่มองวัตถุเดียวกันให้คุณค่ากับหัวใจแตกต่างกัน
ขอเพียงแต่มันเป็นสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ….