9 มกราคม 2553
คือ วันที่เราเริ่มกลับมาเขียนบันทึกอีกครั้ง
หลังจากในช่วงปีสองปีหลังหายขาดไปโดยไม่แน่ใจในเหตุผล
แอบคิดเล่นๆ กับตัวเองว่าคงเพราะหาสมุดบันทึกที่ถูกใจ ถูกมือไม่ได้ซะที
บางที,
มันอาจจะเพราะเหตุผลเล่นๆ ข้างบนนั่นก็ได้นะ
เพราะช่วงรอยต่อปีเก่า-ปีใหม่เราไปเดินหาของขวัญจับฉลาก แล้วก็เผอิญเหลือบไปเห็น (จริงๆ จะว่าเผอิญก็ไม่ถูกซะทีเดียว เพราะโซนเครื่องเขียนเป็นแหล่งที่ชอบไปเดินเล่นอยู่ทุกบ่อย) สมุดบันทึกขนาดเหมาะมือ หน้าปกสีน้ำตาลเรียบๆ กระดาษด้านๆ สากๆ แค่นี้ก็นับว่าถูกใจเราเข้าแล้ว และเมื่อเปิดไปดูข้างในก็ยิ่งต้องใจไปกันอีก เพราะเป็นกระดาษสีนวลสบายตาหน้าว่างๆ ไร้บรรทัด ที่ราคาไม่ถึงร้อยบาท
จบการลังเล,
เราตัดสินใจซื้อสมุดปกน้ำตาลนั้นเป็นของขวัญรับปีใหม่ให้ตัวเอง 1 เล่ม
ทั้งที่ตอนนั้นยังไม่แน่ใจว่าจะเอามาใช้เรื่องงาน หรือ เรื่องส่วนตัว
ตอนนี้,
สมุดปกน้ำตาลที่ไม่หวานอะไรเลยก็กลายเป็นของติดกระเป๋าที่เราต้องพกไปด้วยทุกครั้งที่ออกนอกบ้าน นอกเหนือไปจากสมุดปกดำที่่เอาไว้สำหรับเรื่องงาน
ตอนนี้,
นอกจากจะมีความสุขกับการอ่านแล้ว
เลยมีความสุขกับการเขียนเพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง
อยากอ่านบันทึกแบบที่เป็นลายมือเจ้าของเป็นผู้บันทึกจัง
ทั้งที่รู้ว่าบันทึกมันเป็นเรื่องส่วนตัว
แต่ก็อยากง่ะ –“
ฮ่าๆ
เอามาแลกกันดิ่
ปล.ถ้าแกะลายมือออกด้วยน่ะนะ
เฮ่ย.. ลายมือเจี๊ยบในสมุดบันทึกสวยกว่าเราเยอะนะ
หึหึ
รูปมันหลอก
หุหุ
แต่ในโปสการ์ดหลอกไม่ได้นี่นา
เจี๊ยบหายไปเลย,
สบายดีอยู่มั้ย?
สบายดี
หายไปหาโจ๊กกินน่ะ