ลายมือ

เราไม่ได้เขียนบันทึกลงสมุดมานาน…น่าจะเกือบๆ ปีแล้ว

ถ้าให้นับเอาจริงๆ จังๆ ก็คงตั้งแต่เริ่มมลงหลักปักเขียนเรื่องออนไลน์ให้คนอื่นร่วมอ่านด้วยนี่แหล่ะ และถ้าจะให้จริงจังกว่านั้นเราหยุดเขียนบันทึกด้วยการเขียนด้วย (น้ำ) มือตัวเองตั้งแต่กุมภาพันธ์, เดือนที่เราเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบใหม่กับใครบางคน เดาเอาว่าเหตุผลคือ เรามีชีวิตที่ค่อนข้างปกติสุข เลยไม่มีเรื่องจะไประบายให้หน้าว่างๆ ของกระดาษได้รับรู้อีกแล้ว

พูดให้ตรงกว่านั้น คือ เรามักไม่ค่อยเล่าเรื่องดีๆ ลงสมุดสักเท่าไหร่

ใครบางคนเคยบอกเราว่ายิ่งเราเขียนเยอะเท่าไหร่ มันแปลว่าเรามีเรื่องทุกข์ใจ หรือความอึดอัดคับข้องเยอะมากเท่านั้น แรกๆ เราก็ไม่เชื่อ ตอนหลังๆ มาเริ่มคิดว่าจริง แต่ตอนนี้คิดว่ามันก็ไม่ใช่อย่างซะทีเดียว เพราะช่วงนี้เราคันมืออยากจะเขียนบันทึกและนึกถึงและอยากอ่านลายมือตัวเองด้วยเรื่องอะไรดีๆ กับเค้าบ้างแล้ว

ถ้าให้ถามใจตัวเองว่าตอนนี้มีเรื่องทุกข์ใจอะไรมั้ย?

เราคิดว่ามันคงมี, แต่เรื่องดีดีก็เกิดขึ้นบ้างเหมือนกัน

การอยากจะกลับมาเขียนบันทึกอีกครั้ง จึงไม่ใช่เหตุผลของความทุกข์ตรม แต่มันดูจะเป็นลางดีที่เราอยากจะบันทึกเรื่องดี เรื่องแปลก เรื่องประทับใจอะไรบ้าง เป็นเหตุผลที่อยากเห็นสมุดบันทึกในเวอร์ชั่นสดๆ ใสๆ ดูบ้าง หลังจากที่เมื่อวันเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมาไปรื้อกองสมุดบันทึกเล่มเก่าๆ มาเปิดๆ ดูแล้วก็ไม่อยากอ่านซะอย่างนั้น, เพราะมันหม่นไป

ตอนนี้อยากประทับช่วงเวลาที่ใจเราอยากจะบันทึกด้วยลายมือ ซึ่งคิดว่าพื้นที่ตรงนี้มันไม่เพียงพอ เพราะเรื่องบางเรื่องเรายังอยากให้ตัวเองเขียนเอง อ่านเอง เก็บเองอยู่

…

แต่ก่อนที่จะลงมือเขียนต้องไปหาวมุดมาก่อนซินะ

จะเริ่มใหม่ก็ไม่อยากใช้เล่มเดิม, มันค้างคาเกินไป