หลงทาง

     ตอนไปเที่ยวเวียดนามเรากับเพื่อนเดินหลงกันทุกวัน วันละเกิน 2 ครั้งด้วย ทั้งที่ในมือก็มีแผนที่ ทั้งที่ปากก็ถามใครต่อใคร แต่สุดท้ายก็ต้องเดินอ้อม เดินวนไปนานกว่าจะถึงจุดหมายที่ตั้งใจ หลงมากๆ เข้าก็มีเหนื่อย เมื่อยขา บ่นกระปอดกระแปดกันไปตามประสา

     ฮอยอันเมืองเล็กๆ เรายังหลง

     ไปอยู่เว้แค่คืนเดียวก็แอบงงๆ บ้าง

     อยู่ฮานอยตั้ง 4 คืนยังเดินหลงจนวันสุดท้าย

     หรือ ‘การหลงทาง’ จะเป็นกิจกรรมหลักของนักเดินทาง คิดเอาเองว่าใครต่อใครก็คงหลง ไม่หลงมันจะไปสนุกอะไร คิดดูนะว่าถ้าไปถึงแล้วอ่านแผนที่แม่น จะไปไหนก็พุ่งตรงได้เลย รสชาติแห่งการสัมผัสที่แปลกถิ่นก็คงสูญหายไปหล่ะนะ

     หนหนึ่งเรากับเพื่อนเดินไปเจอร้านขายไอติมเจ้าดังของฮานอยโดยบังเอิญ ตลกดี ทั้งที่เคยอ่านในหนังสือมาแล้วแต่ก็คิดว่าไปถึงแล้วคงหาไม่เจอ

     อีกครั้งหนึ่งเดินไปมั่วๆ ก็โผล่ไปเจอทะเลสาบ Hoan Kien ซะอย่างนั้น ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไปทำอย่างอื่นก่อนแท้ๆ ได้แต่ประหลาดใจว่าเจอได้ยังไง

     ‘การหลงทาง’ ทำให้เราได้คุยกับคนเยอะ ทั้งภาษาไทยปนอังกฤษ แถมด้วยภาษาใบ้ ภาษาท่าทางอันชาญฉลาด ทักษะการวาดภาพประกอบที่คนดูคงฉงน แถมในระหว่างทางที่เราเดินหลงๆ ไปมันก็ให้เราเจอความสวยงามรายทางที่ถ้าเราพุ่งตรงไปคงไม่มีวันเจอ

     หลงทางอาจทำให้เสียเวลา

     แต่เวลามันไม่ได้มีค่ามากเสียจนเราจะยอมเสียมันไม่ได้

     โดยเฉพาะถ้าหลงแล้วไปเจอทางใหม่ๆ

     ก็เท่ากับว่าเราได้มากกว่าเสีย

    

    

    

Advertisements