ไม่รู้เพราะลมหนาวๆ ที่พัดมาแผ่วๆ เมื่อเช้าหรือเปล่า ถึงได้มีอิทธิพลต่อจิตใจเราขนาดนี้ รู้สึกวันนี้โลกไม่สดใสเอาเสียเลย ทั้งๆ ที่มันเป็นวันศุกร์ สงสัยเพราะลมหนาวหอบเอาความหลังติดมาด้วยแน่ๆ และทั้งๆ ที่เรื่องราวในอดีตมีทั้งด้านงดงาม และหดหู่ เราดันเลือกที่จะให้ด้านแย่ๆ เข้ามาทับถมในจิตใจเรา
วันนี้รู้สึกหนาวจัง…
หนาวจับจิต จับใจ
คิดถึงใครต่อใครมากมาย ทั้งเพื่อนที่อยู่อังกฤษ, อเมริกา, เชียงใหม่ และใครบางคนที่อยู่ใกล้ๆ กัน อยากจะวิ่งออกไปไหน อยากจะร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง อยากจะตะโกนออกไปให้สุดเสียง อยากจะไปไหนต่อไหนให้ไกลจากจุดเดิมที่เราอยู่ในตอนนี้
เมื่อวานเพิ่งสังเกตว่ากำไลเงินที่อยู่บนข้อมือเรามานานเกือบ 5 ปี มันชำรุดโดยที่เราไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เราใจหาย เพราะตั้งแต่ปิ๊งมันวันแรกที่เชียงราย เราก็ไม่เคยถอดมันออกเลยสักครั้ง เหมือนเป็นเพื่อน เหมือนเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวอะไรสักอย่างที่เรา…ผูกพัน
เมื่อคืนเรานั่งมองมันแล้วก็ถามตัวเองควรจะถอดมันออก แล้วหาอันใหม่มาแทนที่ หรือเราจะใส่มันต่อไป หรือเราจะถอดมันเก็บไว้ใกล้ๆ ตัวและไม่พยายามที่จะหาอันใหม่มาใส่แทนมัน…
เช้าวันนี้เราถอดมันออกแล้วด้วยความอาลัยนิดๆ มันเป็นการตัดใจอำลาจากอะไรสักอย่าง แม้มันจะยังอยู่ใกล้ๆ ตัวเรา แต่มันก็ไม่เหมือนเดิม แต่อย่างน้อยๆ ตอนนี้เราก็ยังไม่ได้มองหาอันใหม่หรอกนะ
เรายังทำใจไม่ได้
รูปเศร้าอีกแล้วนะ
เนื้อหาก็เศร้า …
ลมหนาวตอนเช้า ได้กลิ่นเหมือนกัน
นั่นดิ่
เขียนบล็อกไม่หนุกเลย
เบื่อกันแน่ๆ…
How about Pai’s trip ?
ไม่ได้ไปไหนเพราะ…
ไม่มีเงิน
ไม่มีแรง (มึนหัว เลยนอนทั้งวัน ทั้งคืน)
และวันนี้บริษัทเปิดทำการปกติ